Program

25 października  2012 (czwartek) - projekcja #1
To the 21^st Century. China Action. Performance Art in the 80s and 90s in China

dokument/Chiny/1999
Galeria Labirynt
ul. Grodzka 5a, Lublin
godz. 19.00

Film prezentuje unikalne materiały dokumentujące działania chińskich artystów awangardowych – m. in. ruchu artystycznego „Great Earthquake” i słynnej grupy „East Village”. Film ukazuje relacje między artystami a władzą. Materiały pochodzą z Archiwum Sztuki Awangardowej w Chinach, które stworzył Wen Pulin (Wen Pulin Archive of Chinese Avant-Garde Art).
Wen Pulin ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Pekinie w zakresie filmu. Uczestniczył i dokumentował chiński ruch awangardowy od roku 1985. W swoim archiwum zgromadził 360 godzin dokumentacji filmowej happeningów, performances, wystaw i koncertów rockowych, mających przełomowe znaczenie dla rozwoju współczesnej sztuki w Chinach.

Film wyświetlany dzięki uprzejmości Wen Pulina
Współpraca: galeria HuaArt, Pekin

14 listopada 2012 (środa) - projekcja wideo # 2
Marina Abramović / Ulay

Galeria Labirynt
ul. Grodzka 5a, Lublin
godz. 19.00
wstęp wolny

Pokaz dokumentacji wideo działań artystycznych najpopularniejszego duetu w historii sztuki performance: Mariny Abramović i Ulaya. Artyści poznali się w 1975 roku w Amsterdamie, przez kolejne lata podróżując po całym świecie wspólnie wykonali liczne performances, m.in. słynną serię pt. Relation work. Ze względu na bliską relację jaka ich łączyła, działania te miały głęboko osobisty i emocjonalny charakter.
Podczas projekcji zaprezentujemy jedną z indywidualnych prac Mariny Abramović pt. Freeing the Body oraz dokumentacje trzech performances z Ulayem z cyklu Relation work.
Dokumentacja pochodzi ze zbiorów Netherlands Media Art Institute.

Freeing the Body (grudzień 1976, Mike Steiner Gallery, Berlin) – to 6-godzinny performance, podczas którego Marina Abramović z zakrytą czarnym materiałem twarzą, poruszała się zgodnie z rytmem wybijanym przez afrykańskiego bębniarza. Z każdą godziną artystka traciła siły, aż do utraty przytomności.

Relation in Space (lipiec 1976, Wenecja) – to 58-minutowy performance wykonany przez Abramović i Ulaya na weneckim Biennale. „Dwa ciała wielokrotnie przechodzą, dotykając siebie. Przy dużej prędkości zderzają się” – tak opisała performance Abramović. W Relation in Space – jak i w pozostałych performance’ach z serii Relation work – obowiązywała zasada: „Bez próby, bez przewidywanego końca, bez powtórki”.

Kaiserschitt (kwiecień 1978, Wiener Reitinstitut, Wiedeń) – punktem wyjścia performance’u była trójkątna konstrukcja łącząca dwójkę artystów i konia za pomocą długiej liny. Artyści odczuwali każdy ruch zwierzęcia, próbując utrzymać równowagę i balans. W trakcie performance’ u artyści wykrzykiwali na zmianę: „Nie mam nic do powiedzenia!”, „Zapytaj kogokolwiek!”.

Imponderabilia (1977, Galleria Communale d'Arte Moderna, Bologna) – nadzy artyści, zwróceni do siebie twarzami stali nieruchomo w drzwiach wejściowych galerii. Publiczność, aby dostać się do środka, musiała przejść przez wąską przestrzeń między artystami. Każdy z przechodzących musiał zdecydować, do którego z artystów zwróci się twarzą. Po wejściu do galerii okazało się, że widzowie byli filmowani przez ukrytą kamerę, która rejestrowała ich reakcje.

Marina Abramović (ur. 1946, Belgrad) studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Belgradzie. Przez siedem lat była profesorem sztuki performance w Hochschule fur Bildende Kunst w Brunszwiku, w 2004 roku otrzymała tytuł doktora honoris causa od Art Institute of Chicago. Jest laureatką Złotego Lwa dla najlepszego artysty (1997) na Biennale w Wenecji za instalację wideo/performance pt. Balkan Baroque.
Performance uprawia od wczesnych lat 70., co sytuuje ją wśród pionierów tej dziedziny sztuki. W centrum zainteresowań artystki, szczególnie we wczesnych performances, było ciało. Przekraczając granice fizycznej i psychicznej wytrzymałości widzów, poddawała je nieustannym próbom, niejednokrotnie narażając się na ból.

Ulay (właściwie: Frank Uwe Laysiepen, ur. 1943, Solingen) do roku 1975 zajmował się głównie fotografią eksperymentalną i filmem. Najbardziej znany jest z prac, które wykonał w duecie z Mariną Abramović. Przez pięć lat był profesorem w Staatliche Hochschule für Gestaltung w Karlsruhe. Mieszka i pracuje w Amsterdamie.
 

17 listopada 2012 (sobota)
Mono/Chrom
sytuacja dźwiękowa: Patryk Lichota, Konrad Chyl
obraz: Kosma Ostrowski
godz. 20.00
Galeria Labirynt
ul. Grodzka 5a
wstęp wolny 

Mono/Chrom
Umiejętność upraszczania polega na eliminacji niepotrzebnego w ten sposób aby mogło przemówić konieczne (Hans Hofmann)

Monochromatyczność (mono - jeden, chroma - kolor)
Artyści przebadają motyw monochromatyzmu w sztuce i zapoznają się z archiwum Galerii Labirynt. Kontekstem dla badań jest ukazanie współczesnych form ekspresji - redukcjonistycznej muzyki elektroakustycznej oraz instalacji opartej na idei minimalizmu. Efektem pracy badawczej będzie wydarzenie na które złoży się prezentacja grafik/instalacji oraz koncert ukazujący bezpośredni wpływ idei monochromatyzmu na muzykę współczesną.
 

 
Konrad Chyl - gra w zespołach : zuBrad, zuBra2, zuBra1, EcHamiXu, gdula#harp, harpakahylo i kr39. Uczestniczył w sesjach muzyki improwizowanej grając na perkusji, elektronice, gramofonie i przedmiotach razem z: Joel Grip, Pierre Borel, Krzysztof ,,Arszyn” Topolski, Mikolaj Palosz, Patryk Lichota, Piotr Tkacz, Piotr Kala, Oier Iruretagoiena, Kim_Nasung. Poszukuje własnej formuły działania (sytuacja dźwiękowa) na pograniczu koncertu i instalacji dźwiękowej. Autor muzyki do spektaklu ,,Kosmos” dla Lubelskiego Teatru Tańca. W Ośrodku Międzykulturowych Inicjatyw Twórczych ,,Rozdroża" organizuje autorski festiwal ,,AudioLogie” poświęcony sztuce dźwięku i muzyce elektroakustycznej.

Kosma Ostrowski - ukończył Grafikę na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W 2008 roku obronił dyplom w Zakładzie Sztuki i Mediów Cyfrowych pod kierunkiem prof. Grzegorza Dobiesława Mazurka. Nauczyciel Grafiki Projektowej w Lubelskiej Szkole Sztuki i Projektowania w Lublinie. Współzałożyciel Galerii "Kamienica Cudów" w Lublinie. Współzałożyciel oraz członek stowarzyszenia "Pracownia Otwarta w Lublinie". Współpracuje z magazynem kulturalnym "ZIN" gdzie odpowiada za oprawę graficzną. Twórca wizualizacji do projektu „W” na Festiwalu Tradycji i Awangardy Muzycznej „KODY” 2011. Zajmuje się przede wszystkim rysunkiem, ilustracją, fotografią oraz grafiką projektową i warsztatową.

Patryk Lichota - muzyk, producent radiowy, kompozytor muzyki teatralnej. Gra na saksofonie, laptopie, gitarze basowej, thereminie, zitherze. Stworzył muzykę do spektakli „Jarzenie” oraz „Animo Tristi” Teatru Palmera Eldritha, „Układanka” oraz „Bez Podłogi”
w reżyserii Roberta Jarosza, „Głosy” w reż. Janusza Stolarskiego. Współpracuje z duetem performatywnym Janicka/Elsner przy projektach „Podejrzane”, „Flow”, „Imponderabilium”. Martą Romaszkan zrealizował spektakl taneczny „Starving Mirrors”. Stworzył spektakl
„Strange Lóóp” oparty na koncepcji świadomości Douglasa Hofstadtera. Gra w trio Kurort wykonującym free improvisation music, jest liderem formacji audio-wizualnej KakofoNIKT. Regularnie pracuje z Adamem Gołębiewskim i Piotrem Mełechem. Z sopranistką Blanką Dembosz tworzy projekt muzyki współczesnej Syreny 21. Grał i/lub nagrywał z Jeffem Gburkiem, Rafałem Zapałą, Jakubem Paczkowskim, Claytonem Thomasem, Krzysztofem „Arszynem” Topolskim, Szymonem Kaliskim.
 

29 listopada 2012 (czwartek) projekcja wideo # 3

Flux Concert
reż. Larry Miller  & The Kitchen Archives
1979 rok

Galeria Labirynt
godz. 19.00
wstęp wolny

Fluxus to międzynarodowy ruch artystyczny, którego okres świetności przypadł na lata 60. i 70. XX wieku. Słowo „fluxus”, z łacińskiego znaczy „płynący”. To określenie dobrze oddaje charakter tego ruchu, łączącego wiele dziedzin artystycznych, głównie: muzykę eksperymentalną, happening, instalację, rzeźbę, poezję konkretną. Fluxus zaistniał w wielu krajach m.in. w Stanach Zjednoczonych, Francji, Niemczech i Czechach. Uczestniczyło w nim wielu znakomitych artystów, uchodzących dziś za „klasyków” awangardy, m.in.: Joseph Beuys, Nam June Paik, Dick Higgins, Alison Knowles, Charlotte Moorman, Yoko Ono, Ben Vautier. Dalekie echo Fluxusu dotarło również do Polski, jego ośrodkiem był Poznań, a główną postacią Jarosław Kozłowski. Manifest Fluxusu opracował w 1963 roku George Maciunas. Ideologicznie, działania fluxusowych artystów nawiązywały do ruchu artystycznego „dada” z I połowy XX wieku. Ważną postacią był dla nich Marcel Duchamp, który dokonał artystycznego przewrotu, wystawiając pisuar jako dzieło sztuki. Akcje Fluxusu charakteryzowały się dużą dawką specyficznego poczucia humoru i absurdu. Artyści zaskakiwali publiczność wyszukanymi pomysłami, zestawianiem nietypowych skojarzeń, często przebieg wydarzenia zależny był od przypadku i improwizacji. Artyści używali instrumentów w sposób zaprzeczający ich celom użytkowym. Instrumentem zaś mogły być zarówno skrzypce, czy fortepian, jak również grzebień, kartka papieru, czy sama publiczność. Na pozór spontaniczne akcje, miały swój głęboki sens, czasem wywoływały gromkie brawa publiczności, innym razem doprowadzały do interwencji policji. Zaskoczenie było stałym elementem działań Fluxusu: przedstawień, koncertów, happeningów czy akcji. Wszystkie te czynniki sprawiały, że koncerty Fluxusu miały niepowtarzalny klimat..

9 grudnia 2012 (niedziela) projekcja wideo #4

John Baldessari:  Baldessari Sings LeWitt, 1971 r.
                                    I Am Making Art, 1971 r.

Vito Acconci:   Undertone, 1973 r. 
                               Three Adaptation Studies, 1971 r.
                              Three Relationship Studies, 1970 r.

Joan Jonas:   Leftside rightside, 1974 r.

Galeria Labirynt
godz. 17.00
wstęp wolny

Podczas projekcji zaprezentujemy prace słynnych artystów, którzy na stałe wpisali się w historię sztuki współczesnej:

Vito Acconci – rozpoczynał swoją karierę jako poeta, autor wideo i instalacji. Performance zaczął uprawiać w późnych latach 60. Wiele jego prac ma radykalny charakter.

John Baldessari – amerykański artysta konceptualny, autor kolaży, wideo, instalacji, rzeźb. W swojej twórzczości w inteligentny i ironiczny sposób odnosi się do dzieł innych artystów, jak np. w wideo pt. "Baldessari Sings LeWitt".

Joan Jonas – amerykańska artystka aktywna od połowy lat 60. Eksperymentalny charakter jej prac sprawił, że uznawana jest za jedną z pionierek sztuki wideo i performance.